پس از سپری‌شدن وقایع خشونت‌بار هفته‌های اخیر و بازگشت آرامش به فضای کشور، نگاهی به حق انتقاد از سیاست‌ها، برنامه‌ها و عملکرد دولتمردان (به معنای کلی حکومت) و همچنین اعتراض به آنها، شاید کمی دیر ولی ضروری و انشاءالله واقع‌بینانه‌تر است.

1 – در واپسین روزهای شهریورماه دختری در یکی از مراکز فراجا در تهران از حال رفت و تلاشها برای نجات وی موثر نیفتاد و متاسفانه جان باخت. جان‌باختن آن خانم مستمسکی شد تا عده‌ای به بهانه واهی حمایت از حقوق زنان به خیابان بریزند و سرانجامش اغتشاش، تخریب و واردآمدن خسارت فراوان جانی و مالی و سلب امنیت عمومی از اجتماع بود.

2 – فارغ از این که خانم #مهسا_امینی کی بود و عوامل تروریست خودباخته جیره‌بگیر دستگاه‌های اطلاعاتی استکبار جهانی و صهیونیسم و ایادی منطقه‌ای آنان چگونه بر موج اعتراضات سوارشدند و آن شد که نمی‌بایست می‌شد، دو سوال اساسی وجود دارد که باید بدان پاسخ گفت:

اول) چگونه انتقاد و اعتراض کنیم؟

در کشور عزیز ما ایران به یُمن انقلاب اسلامی مردم‌سالاری به نحو شایسته و بی‌بدیلی وجود دارد. الحمدلله همه اقشار، اصناف و بخش‌های جامعه از وجود نماینده و یا نمایندگانی برای تحقق مطالبه‌گری برخوردارند. حتی یک چوپان و یا دامدار روستایی نیز که در انتخاب دهیار، اعضای شورای روستا و نمایندگان مجلس شورای اسلامی، ریاست جمهوری و حتی خبرگان رهبری سهم داشته است، از ارتباط با آنان در جهت رساندن مطالبات خویش به گوش دولتمردان می‌تواند بهره‌مند باشد.

احزاب و تشکلهای فراوان سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و صنفی تقریبا همه اقشار جامعه را به نوعی تحت پوشش قرار می‌دهند و می‌توانند واسطه انتقال مطالبات به حق و یا ظاهرا حق آحاد جامعه به دست‌اندرکاران عالی کشور باشند. بدبینانه‌ترین حالت این است که هیچ یک از واسطه‌های پیش‌گفته در این رابطه کارساز نباشد، بیان مطالبات با ساز و کار قانونی در کشور کاملا میسر است.

پس نتیجه منطقی  حاصل می‌شود که طرح مطالبات و بیان اعتراض و انتقاد با آنچه در مقاطع مختلف سالهای گذشته – به خصوص چند هفته اخیر – اتفاق افتاده بسیار متفاوت می‌باشد. در نتیجه موج‌سواری گروهکهای به ظاهر سیاسی ولی در واقع تروریست و مزدبگیر دستگاه‌های جاسوسی آمریکا، رژیم کودک‌کش صهیونیستی و گاوهای شیرده منطقه‌ای آنان در حمایت از حقوق معوق ملت، محلی از اِعراب ندارد.

دوم) واکنش دولتمردان (به معنای کلی حکومت) به اغتشاش گونه است؟

 سوال اساس از دولتمردان – که بر صداقتشان در خدمت به ملت شک نداریم – این است که:

1. چرا قبل از شکل‌گیری هسته‌های اولیه اغتشاش که اهدافشان از قبل معلوم و صفشان از صف مطالبه‌گران واقعی جداست با آنان برخورد پیشگیرانه نمی‌شود تا شاهد این همه تخریب و خسارت جانی و مالی ناشی از اغتشاش نباشیم؟

2. چرا بعد از اقدام به تخریب اموال عمومی و خصوصی در سطح وسیع و ترور و آدم‌کشی و واردکرد خسارت جانی و نیز معنوی به ملت، برخورد قاطع، سریع و عبرت‌آموز با اغتشاشگران، عامران و عاملان پنهان و آشکار آنان صورت نمی‌گیرد و حقوق از دست‌رفته مردم استیفاء نمی‌گردد؟

آیا مردم که به صداقت حاکمیت و حاکمان اطمینان دارند، باید خود از حقوق مادی و معنوی خویش در مقابل اغتشاگران و تروریستها دفاع کنند؟