یزید بن معاویه که توسط پدرش به خلافت مسلمین نصب شده بود، در محرم سال 61 هجری قمری با لشگری 30 هزارنفره به جنگ نوه پیامبر مسلمین(ص) رفت و آن حضرت را به همراه همه مردان سپاهش که 72 تن بودند به شهادت رساند و سر از بدنشان جدا کرد و زنان و فرزندانشان را به اسارت برد.

از نظر نظامی و در عالم سیاست، یزید که توانسته بود حسین بن علی(ع) را که از بیعت با او امتناع داشت از سر راه بردارد، پیروز پیکار کربلا بود.

1384 سال پس از واقعه کربلا نام حسین بن علی(ع) نه تنها شعار مسلمان عالم در عدالت‌خواهی است، بلکه پیروان ادیان دیگر از جمله مسحیان و یهودیها و حتی غیرموحدین آزادیخواه در هر محرم یاد و خاطره آن حضرت را که برای احیاء دین جدش (محمد مصطفی(ص)) قیام کرد و جانش را فدای راهش نمود گرامی می‌دارند.همان‌طور که آنتوان بارا (نویسنده مسحیی سوری)  گفته است:حماسه حسین(ع) تنها مختص شیعه و سنی و مسلمان نیست، بلکه متعلق به هر مؤمن است ؛ ... حسین در قلب من است.

این در شرایطی است که (البته نه در مقام مقایسه که از آن به خدا پناه می‌برم) حتی فرزندان نا‌خلف یزید که امروز مسلمانان را تکفیر و هم‌چون او سر از بدنشان جدا می‌کنند و زن و فرزندانشان را به بردگی نیز از بردن نام یزید شرم دارند.