خطرات عمده اسلام عزیز: اسلام یک پدیده است و مثل همه پدیده‌ها، خطر آن را تهدید می‌کند و وسیله‌ای برای مقابله لازم دارد. دو خطر عمده، اسلام را تهدید می‌کند که یکی خطر «دشمنان خارجی» و دیگری خطر «اضمحلال داخلی» است.

دشمن خارجی یعنی کسی که بیرون مرزها، با انواع سلاح‌ها، موجودیت یک نظام را هدف قرار می‌دهد. دشمن یا آفتِ بیرونی یعنی از بیرون نظام، نه الزاما از بیرون کشور. اینها خودشان را از نظام، بیگانه می‌دانند و با آن مخالفند.

دشمن و آفتِ دوم، آفتِ اضمحلال درونی است. یعنی در درون نظام؛ که این برای غریبه‌ها نیست، این برای خودی‌هاست. خودی‌ها ممکن است بر اثر خستگی، اشتباه در فهم راه درست و غیره، ناگهان در درون دچار آفت‌زدگی شوند. این، البته خطرش بیشتر از خطر اولی است.

این دو نوع دشمن - آفتِ بیرونی و آفتِ درونی - برای هر نظامی و برای هر پدیده‌ای وجود دارد. اسلام برای مقابله با هر دو آفت، علاج معین کرده و جهاد را گذاشته است. جهاد، مخصوص دشمنان خارجی نیست. «جاهِدِالکُفّارِ وَ المُنافِقین». منافق خودش را در درون نظام قرار می‌دهد. لذا با همه اینها باید جهاد کرد.

ماجرای عاشورا عبارت است از یک حرکت عظیم مجاهدت‌آمیز که در هر دو جبهه حرکت کرده است. البته در ماجرای عاشورا دشمن درونی بیشتر خودنمایی می‌کند.

هدف قیام امام حسین (ع): دو هدف را برای قیام امام مطرح کردند؛ یک، براندازی حکومت فاسد یزید و تشکیل حکومت حقه علوی. این درست هست، ولی نیمه درست، نه همه. دو، شهیدشدن، چون راه دیگری نیست. این خَلط مبحث است. یعنی نتیجه قیام، یا این است، یا آن، ولی هدف نیست. هدف انجام یک واجب هست و آن امر به معروف و نهی از منکر است. حکومت فاسد شده است. یعنی تجدید بنای نظام اسلامی و جامعه اسلامی و یا قیام در مقابل انحرافات بزرگ در جامعه اسلامی. «اِنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الاِصلاحِ فِی اُمَّهِ جَدّی». یعنی قیام به منظور ایجاد و اصلاح در میان امت جدش.

برگرفته از کتاب انسان دویست و پنجاه ساله، امام خامنه‌ای ^{(حفظه‌الله)}