پس از سپری‌شدن وقایع خشونت‌بار هفته‌های اخیر و بازگشت آرامش به فضای کشور، نگاهی به حق انتقاد از سیاست‌ها، برنامه‌ها و عملکرد دولتمردان (به معنای کلی حکومت) و همچنین اعتراض به آنها، شاید کمی دیر ولی ضروری و انشاءالله واقع‌بینانه‌تر است.

1 – در واپسین روزهای شهریورماه دختری در یکی از مراکز فراجا در تهران از حال رفت و تلاشها برای نجات وی موثر نیفتاد و متاسفانه جان باخت. جان‌باختن آن خانم مستمسکی شد تا عده‌ای به بهانه واهی حمایت از حقوق زنان به خیابان بریزند و سرانجامش اغتشاش، تخریب و واردآمدن خسارت فراوان جانی و مالی و سلب امنیت عمومی از اجتماع بود.

2 – فارغ از این که خانم #مهسا_امینی کی بود و عوامل تروریست خودباخته جیره‌بگیر دستگاه‌های اطلاعاتی استکبار جهانی و صهیونیسم و ایادی منطقه‌ای آنان چگونه بر موج اعتراضات سوارشدند و آن شد که نمی‌بایست می‌شد، دو سوال اساسی وجود دارد که باید بدان پاسخ گفت:

اول) چگونه انتقاد و اعتراض کنیم؟

در کشور عزیز ما ایران به یُمن انقلاب اسلامی مردم‌سالاری به نحو شایسته و بی‌بدیلی وجود دارد. الحمدلله همه اقشار، اصناف و بخش‌های جامعه از وجود نماینده و یا نمایندگانی برای تحقق مطالبه‌گری برخوردارند. حتی یک چوپان و یا دامدار روستایی نیز که در انتخاب دهیار، اعضای شورای روستا و نمایندگان مجلس شورای اسلامی، ریاست جمهوری و حتی خبرگان رهبری سهم داشته است، از ارتباط با آنان در جهت رساندن مطالبات خویش به گوش دولتمردان می‌تواند بهره‌مند باشد.

احزاب و تشکلهای فراوان سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و صنفی تقریبا همه اقشار جامعه را به نوعی تحت پوشش قرار می‌دهند و می‌توانند واسطه انتقال مطالبات به حق و یا ظاهرا حق آحاد جامعه به دست‌اندرکاران عالی کشور باشند. بدبینانه‌ترین حالت این است که هیچ یک از واسطه‌های پیش‌گفته در این رابطه کارساز نباشد، بیان مطالبات با ساز و کار قانونی در کشور کاملا میسر است.

پس نتیجه منطقی  حاصل می‌شود که طرح مطالبات و بیان اعتراض و انتقاد با آنچه در مقاطع مختلف سالهای گذشته – به خصوص چند هفته اخیر – اتفاق افتاده بسیار متفاوت می‌باشد. در نتیجه موج‌سواری گروهکهای به ظاهر سیاسی ولی در واقع تروریست و مزدبگیر دستگاه‌های جاسوسی آمریکا، رژیم کودک‌کش صهیونیستی و گاوهای شیرده منطقه‌ای آنان در حمایت از حقوق معوق ملت، محلی از اِعراب ندارد.

دوم) واکنش دولتمردان (به معنای کلی حکومت) به اغتشاش گونه است؟

 سوال اساس از دولتمردان – که بر صداقتشان در خدمت به ملت شک نداریم – این است که:

1. چرا قبل از شکل‌گیری هسته‌های اولیه اغتشاش که اهدافشان از قبل معلوم و صفشان از صف مطالبه‌گران واقعی جداست با آنان برخورد پیشگیرانه نمی‌شود تا شاهد این همه تخریب و خسارت جانی و مالی ناشی از اغتشاش نباشیم؟

2. چرا بعد از اقدام به تخریب اموال عمومی و خصوصی در سطح وسیع و ترور و آدم‌کشی و واردکرد خسارت جانی و نیز معنوی به ملت، برخورد قاطع، سریع و عبرت‌آموز با اغتشاشگران، عامران و عاملان پنهان و آشکار آنان صورت نمی‌گیرد و حقوق از دست‌رفته مردم استیفاء نمی‌گردد؟

آیا مردم که به صداقت حاکمیت و حاکمان اطمینان دارند، باید خود از حقوق مادی و معنوی خویش در مقابل اغتشاگران و تروریستها دفاع کنند؟

پاولوف دانشمند روسی در مرحله اول به سگ پودر غذا داد و ترشح بزاق دهان حیوان را مشاهده کرد، در مرحله دوم بدون دادن پودر غذا لامپی را روشن کرد ولی عکس‌العملی ندید، در مرحله سوم هم‌زمان با دادن پودر غذا لامپ را روشن نمود. پاولوف بعد از مدتی با روشن‌کردن لامپ در شرایطی که از پودر غذا خبری نبود، شاهد ترشح بزاق دهان سگ بود. او از این آزمایشات به شرطی‌شدن سگ پی برد.

داستان شرطی‌شدن شیطان بزرگ، صهیونیستها و ایادی منطقه‌ای و مزدوران داخلی‌شان نیز از این دست است. آنها به محض دیدن حرکتی اعتراضی و نارضایتی در نقطه‌ای از ایران، که موضوعی خانوادگی و داخلی است، قند در دلشان آب و بزاق دهانشان شروع به ترشح‌شدن می‌کند.

عروسک‌های کوکی شیطان بزرگ به حدی با حرکت اعتراضی اخیر مردم ایران در بعضی نقاط کشور، به زوق آمدند که خیال سرنگونگی نظام اسلامی خواب از شرشان برد. گروهک‌های تروریستی؛ کمونیسیتی، منافقین و تروریستها افراطی قوم‌گرا و حتی داعشی‌های وهابی سر از پا نشناختند. مجلس نمایندگان آمریکا رسما حمایت خویش را در کنار حمایت‌های سایر کشورهای غربی اعلام کرد. شرطی‌شدن دشمنان قسم‌خورده نظام اسلامی به حدی عمیق شده است که علی‌رغم اعلام و ابراز تنفر و انزجار گسترده و سراسری مردم ایران از اغتشاش‌گران و حامیان غربی‌شان، هنوز سرمت بوی کباب‌اند، غافل از این که دارند خر داغ می‌کنند!

زنده باد ایران اسلامی