طلوع خورشید، ظلمت شب را می‌درد و پرده تاریکی را کنار می‌زند؛ رهروان، بی‌نیاز از چراغی که کورسویی را بتاباند تا راه بیابند؛ بی‌جامگان و کم‌پوشیدگان در گرماگرم تابش خورشید، ایمن از سرمای جانسوزند؛ ناپاک‌شدگان از تقارن با نجاسات، طهارت می‌یابند و مأیوس‌شدگان از زندگی، حیات دوباره می‌یابند و به جای پرستش ستاره خورشید، ستایش آفریدگار روشنایی و گرما می‌نمایند و سر بر خاک بندگی می‌سایند و بابت این همه نعمت شکر به‌جای می‌آورند.    

ما نیز او که پرده ظلمت را درید و چراغ رهیاب هدایت را به ارمغانمان آورد و در سرمای تاریکخانه نمناک، گرمایمان بخشید و نجاسات را از ما زدود و در منتهی‌الیه یاس و نومیدی، نوید حیات دوباره به ما بخشید، آفتابش ‌نامیدیم و سجده شکر به جای آوردیم و آفریدگار او و خویش را ستودیم.  

آفتاب ما، سید روح‌الله موسوی خمینی بود که خداوند نور هدایتش را در سال 1342 بر ملت ایران تاباند. آری؛ او بود که به اذن و حمایت الهی در بهمن سال 1357 پرده جهل و ظلمت را در ایران درید و روشنایی و آگاهی و گرما و حیات دوباره را برایمان به ارمغان آورد. دیری نپایید که امامت حسینی‌وار آن ابرمرد تاریخ ایران و اسلام، دریدن پرده تاریک ستم و استکبار را در جهان به سایر مسلمانان، بلکه مستضعفان جهان نوید داد که امروز هیبت پوشالی مستکبرانه استکبار فروریخته و خواب شب و آرامش روز را از آنان ربوده است.

روح الله در چهاردهم خرداد سال 1368 وقتی 86 سال داشت «با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد» دار فانی را وداع گفت و به ملکوت اعلی پیوست و ما و ستمدیدگان عالم در «سوگ آفتاب» زانوی غم بغل کردیم و مرثیه عزا سر دادیم.

در قاموس آفریدگار مهربان نیست که بندگانش را بی‌یاور رهاسازد. ساعاتی از پیوستن روح خدا به خدا نگذشته بود که سیدی دیگر از تبار حسین علیه‌السلام به نیابت از حجتش که از پس پرده غیبت امور عالم را به اذن‌الله مدیریت می‌نماید، سکان کشتی انقلاب را دریای متلاطم عصر در دست گرفت. بر این نعمت عظمی نیز سجده شکر نهاده و آفریدگار را سپاس فراوان می‌نماییم.

در سی و ششمین سال رحلت معمار کبیر انقلاب اسلامی ^(ره)، درود بی‌پایان الهی را به روح پرفتوحش هدیه می‌کنیم و با نایب برحق صاحب عصر و زمان، امام خامنه‌ای ^{(حفظه‌الله)} دست بیعت می‌فشاریم.