در سال چهل و یک هجری قمری بین امام حسن مجتبی ^{علیه‌السلام} و معاویه صلح منعقد گردید. با صلح امام حسن مجتبی ^{علیه‌السلام}  که دوره سوم اسلام شکل گرفت، امام حسن ^{علیه‌السلام} کاری کرد که جریان اصیل اسلام - که از مکه شروع شد و به حکومت اسلامی رسید - در یک مجرای دیگری به شکل نهضت ادامه یابد و اسلامِ ظلم ستیز، اسلام سازش‌ناپذیر، اسلام دور از تحریف و مبرّا از این که بازیچه دست هواها و هوس‌های بشر بشود این اسلام باقی ماند. البته این بزرگواران از روز صلح امام مجتبی ^{علیه‌السلام} تا آخر یا تا اواخر دائما در صدد بوده‌اند که این نهضت را مجددا به شکل حکومت دربیاورند.

این جریان همین‌طور ادامه پیدا کرد و جریان مسلمانیِ اصیل، جریان اسلام ارزشی، جریان اسلام قرآنی - که هیچ وقت با آن جریان حاکم، اما ضدارزش‌ها کنار نمی‌آمد - این جریان هم ادامه پیدا کرد که مصداق بارز آن ائمه هدی علیهم‌السلام هستند و مسلمانان بسیاری که بودند و این جریان ارزشیِ نهضتیِ اسلامی اسلام را حفظ کرد، به برکت امام حسن ^{علیه‌السلام}. اگر این صلح را امام حسن انجام نمی‌داد، آن اسلام ارزشی نهضتی باقی نمی‌ماند. از بین می رفت؛ چون معاویه بالاخره غلبه پیدا می‌کرد، تمام ارکان خاندان پیغمبر را از بین می‌بردند و چیزی را باقی نمی‌گذاشتند که حافظ نظام ارزشیِ اصیل اسلام باشد و نوبت به عاشورا نمی‌رسید.

برگرفته از کتاب «انسان 250 ساله، بیانات حضرت امام خامنه‌ای ^{(حفظه‌الله)}»