سازمان مجاهدین خلق ایران در 30 خرداد سال 1360 نقاب «دفاع از روحانیت و انقلاب» را از چهره برکشید و با اعلام جنگ مسلحانه بر ضد نظام نوپای اسلامی رسما ورود به مرحله(فاز) نظامی را کلید زد.

رهبر تمامیت‌خواه سازمان مجاهدین خلق، که ملت ایران به حق نام منافقین را بر آن نهاد، در تحلیل دیالکتیکی خود جمهوری اسلامی را که از بدو تاسیس درگیر چالش‌های شکننده آمرکایی از جمله کودتا، تحریم اقتصادی، جنگهای داخلی فرقه‌ای و مهم‌تر از همه جنگ تحمیلی صدام[1] بود، شکننده‌تر از آن دید که بتواند در مقابل یورش مسلحانه سازمان دوام بیاورد. لذا ترور سران نظام را سرلوحه اقدامات تروریستی خود قرار داد تا به خیال خام خود کار نظام را یکسره کند.

ترور رئیس جمهور، نخست‌وزیر، رئیس قوه قضائیه، دادستان، ائمه جمعه کشور و حتی ترور «بازوان نظام» بعد از شکست نظریه دیالکتیکی «ترور سران نظام» و پس از آن ترور گسترده «بدنه نظام» نیز نتوانست حتمیت نظریه رهبر فرقه تروریستی منافقین را به اثبات برساند.

سرکرده گروهک مزدور و جاسوس منافقین که نتوانست حتی دو ماه در مقابل ضربات سنگین نیروهای اطلاعاتی و امنیتی ایران انقلابی طاقت بیاورد و مجبور شد به همراه رئیس جمهور مخلوع از کشور فرار کند و سلسله نظریه‌های  دیالکتیکی دیگر را  ارائه و به اجرا گذاشت.[2]

برآیند اقدامات تروریستی گروهک مزدور و جاسوس منافقین این شد که علی‌رغم وجود 17000 شهید ناشی از ترور در کشور ایران که عمده آنها توسط گروهک مذکور انجام شده است،دشمنان قسم‌خورده ملت ایران و نظام اسلامی از اطلاعات جاسوسی برای تحریم‌های اقتصادی، محکوم‌کردن ایران در مجامع حقوق‌بشری و ... بهره‌بردرای و استناد کند!

امروز بعد از هزاران ترور توسط گروهک منافقین در کشور، سالها مزدوری برای استکبار جهانی و ایادی منطقه‌ای آن و جاسوسی وسیع و گسترده برای سازمانهای اطلاعاتی کشورهای استکباری، به اعتبار خون رجایی‌ها، باهنرها و بهشتی‌ها، شاهد اضمحلال و ورشکستگی بیش از پیش گروهکهای تروریست و مزدور می‌باشیم.

حمایت استکبار جهانی و تروریسم دولتی بین‌المللی از گروهکهای مزدور تروریستی بعید که نیست، بلکه بدیهی است، البته تا زمانی بتوان از لوله تفنگشان، تیزی خنجرشان و یا اطلاعات درست و غلطشان(جاسوسی) استفاده نمود.

برای شادی ارواح مطهر همه شهدای ترور، به خصوص شهدای هفت تیر صلوات