رسول گرامی اسلام فرزند پسر در قید حیات نداشت و دشمنان طبق رسم جاهلیت،آن حضرت را ابتر می‌نامیدند. خداوند دختری که قبل از آفرینش زمین و آسمان‌ها نورش را خلق کرده بود[1]، به عنوان کوثر[2] به جهان بشریت عطا فرمود.رسول خدا(ص) در 28 صفر سال یازدهم هجری دار فانی را وداع گفت و دخترش فاطمه(س) به روایتی 75 روز و به روایتی 95 روز بعد، در صورتی که 18 سال داشت، به پدر ملحق گردید.حوریه انسیه که نزد .... متن کامل را از اینجا مشاهده فرمایید.

عوامل پیر استعمار وقتی که با نفوذ اطلاعاتی[1] در جزیره‌العرب جریان انحرافی تکفیری وهابیت را بنا نهادند فکر نمی‌کردند دست‌پختشان امروز در ایجاد تفرقه در امت اسلامی این‌قدر موثر و موفق باشد.

متاسفانه امروز دنیای اسلام بر اثر بی‌کفایتی و وابستگی حکام خودفروخته اکثر کشورهای اسلامی از یک طرف و سیاستهای تفرقه‌افکنان استکبار جهانی به سرکردگی شیطان بزرگ و صهیونیسم جهانی از طرف دیگر، دچار تفرقه و تشتت شکننده می‌باشد.

آتشی که شیطان بزرگ در کشورهایی مثل عراق، افغانستان و لیبی با دخالت نظامی و پاشیدن تخم تروریسم برافروخته و زخمی که با حمایت از ترویسم تکفیری در سوریه و سایر کشورها ایجاد کرده و تفرقه و نفاقی که در کشورهایی مانند مصر به وجود آورده، آل سعود را تشویق به حمله نظامی به یمن نموده است.

آتش در افغانستان، عراق، سوریه، لیبی، یمن و سایر کشورهای اسلامی شعله‌ور است و عده‌ای کج‌فکر و تکفیری به نام خلافت اسلامی هیزم‌کش آتشند.

امروز دشمنان اسلام ناب محمدی(ص) یک‌زبانند و سران متحجر اکثر کشورهای اسلامی نیز خوش‌رقصی دشمن می‌کنند. در صورتی که به قول شاعر شیرین‌سخن ایرانی؛ در این وضعیت باید پریشانی اندیشه کنند. 

برو با دوستان آسوده بنشین

چوبینی در میان دشمنان جنگ

و گر بینی که با هم یک‌زبانند

کمان را زه کن و بر باره بر سنگ[2]

و گر نه باید منتظر عذاب الهی باشند. کما این که پیامبر اعظم(ص) فرمود: الجَمَاعَةُ رَحمَةٌ وَ الفِرقَةُ عَذَاب یعنیوحدت مایه رحمت، و تفرقه موجب عذاب است. امروز وحدت میان امت اسلامی از هر زمان دیگر ضروری‌‌تر است. نهال وحدت را علمای دلسوز شیعه و سنی از سالها پیش کاشته‌اند و امروز جمهوری اسلامی ایران طلایه‌دار وحدت مسلمانان، بلکه مومنان به ادیان الهی است تا سعادت بشری در سایه این وحدت تامین شود.

در آستانه سالروز میلاد با سعادت ختمی مرتبت حضرت محمد مصطفی و رئیس مذهب اثنی‌عشری امام جعفر صادق علیهم السلام از درگاه خداوند استدعا می‌کنم رحمت وحدت را بر امت اسلامی نازل فرماید.

معاویه بن ابی سفیان با تبدیل خلافت غصبی به سلطنت، فرزند بوزینه‌بازش یزید را خلیفه بعد از خودش معرفی کرد. یزید که از فضل سیاست‌بازی پدرش حاصلی نبرده بود به جنگ با نوه پیامبر اسلام، امام حسین(ع) که با رد بیعت با یزید برای اصلاح امت جدش قیام کرده بود، برخاست و حادثه سال 60 هجری قمری کربلا را رقم زد.

در حادثه کربلا مردم کوفه هم‌چون زمان امام حسن مجتبی و امیر مومنان حضرت علی(علیهم السلام)، امام حسین(ع) را تنها گذاشتند و ظاهرا با شهادت آن حضرت و مردان لشکرش و به ارسات‌برده‌شدن آل‌الله، یزید پیروز جنگ شد.

هدف اصلی یزید؛ ازبین‌بردن اسلام ناب محمدی(ص) بود و البته زیر اهدافی نیز هم‌چون گرفتن بیعت از امام حسین(ع) و به انحراف‌کشاندن اسلام را داشت. در آن سو امام حسین(ع) هدفش از قیام، احیاء سنت جدش رسول‌الله(ص) و اصلاح امت آن حضرت بود.

امروز بعد از 1380 سال؛

1 - دین اسلام، دومین دین الهی(بعد از مسیحیت) است و طبق برآورد مراکز تحقیقاتی غرب، طی چند دهه آینده، اولین خواهد شد.

2 - قیام امام حسین(ع) نه تنها برای مسلمانان الگو و موتور محرکه است، بلکه آزادگان غیرمسلمان نیز در مبارزه به آن حضرت اقتدا می‌کنند.

3 - هرچند امروز داعشیان راه و رسم جنایت را از یزید آموخته‌اند و راه آن ملعون را طی می‌کنند، ولی حتی نامی از آن جنایتکار نمی‌برند.

4 - ... البته اگر جنایتکاران عبرت بیاموزند! 

واقعه

ده سال از هجرت خاتم‌الانیباء(ص) گذشته و حضرتش به مکه مکرمه سفر نمود تا حج بگذارد و آداب حج‌گذاردن را به مسلمانان بیاموزد. سال آخر عمر پربرکت پیامبر اکرم(ص) بود و عطر سفر آخرت را استشمام فرموده بود و لذا این حج، حجه‌الوداع بود. حاجیان حج گذاشتند و در جوار رحمت للعالمین در مسیر بازگشت به اوطان خویش بودند. به غدیر خم، اندکی مانده به جحفه در نزدیکی مدینه که رسیدند پیامبر خدا دستور توقف کاروان داد؛ پیش‌رفتگان را فراخواند تا به توقفگاه برگردند و دستور تامل تا نرسیدگان به محل، باز آیند.

جمله همسفران که به گواهی تاریخ یکصد هزار نفر بودند بر محور نگین عالم خلقت حلقه زدند. رسول حق بر بلندای جهاز شتران قرار گرفت تا آخرین گام رسالت را در آخرین سفر حج بردارد.

 آخرین گام رسالت

یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکافِرینَ(المائده - 67)

اى پیامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، کاملاً(به مردم) برسان! و اگر نکنى، رسالت او را انجام نداده‏اى! خداوند تو را از(خطرات احتمالى) مردم، نگاه مى‏دارد؛ و خداوند، جمعیّت کافران(لجوج) را هدایت نمى‏کند.

در غدیر خم یزدان گفت مر پیمبر را

کز پی کمال دین شو پذیره حیدر را(ملک‌الشعرای بهار) 

آری، حضرتش مأمور بود تا گام آخر رسالت را بردارد و "اکمال دین خدا" را ابلاغ نماید. اما آن رسالت چه بود که اگر ابلاغ نمی‌شد، رسالت الهی را انجام نداده بود؟

هدف گام نهایی

الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی‏ وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً ...(المائده - 3)

امروز، دین شما را کامل کردم؛ و نعمت خود را بر شما تمام نمودم؛ و اسلام را به عنوان آیین(جاودان) شما پذیرفتم... .

راستی نعمت خدا که دین اسلام باشد، چگونه کامل می‌شد؟ یعنی رشدش تمام می‌شد و به قول امروزیها به آخر خط می‌رسید؟ یا تنها راه رشد و استمرار افاضه الهی از جانب خداوند تعیین ‌می‌شد؟

بی‌گمان منظور از اکمال، نهایت رشد اسلام و باز ایستادن از رشد نبود؛ بلکه آن رسالتی بود که اگر ابلاغ و اجرا نمی‌شد، کمال دین تحقق پیدا نمی‌کرد.

در غدیر خم خطاب آمده ز حق بر مصطفی

تا علی را او ولی بر مهتر و کهتر کند(ملک‌الشعرای بهار)

این گونه بود که پیامبر خدا بر بلندای ایجادشده از جهاز شتران، دست مولی‌الموحدین حضرت علی(ع) را گرفت و فرمود:

مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِیٌّ مَوْلَاهُ اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاه

هر کس که من مولای او هستم علی مولای او است. خدایا دوست بدار کسی را که با علی دوست است و دشمن بدار کسی را که با او دشمن است.

البته رسول گرامی اسلام حضرت محمد مصطفی(ص) ابتدا از حاضران اقرار گرفت که از خودشان بر آنان اولی است. سپس مهم‌ترین پیام الهی را بیان فرمود.

علی(ع) کسیت ؟

این سوال پاسخ قطعی ندارد، چراکه دانشمندان مسلمان و غیرمسلمان از معرفی کامل آن حضرت عاجز مانده‌اند. اما به قول شاعر:

آب دریا را اگر نتوان کشید

پس به قدر تشنگی باید چشید

بنا بر این به خود اجاز می‌دهم تا؛ نه قطره‌ای، بلکه به اندازه "نانوای" از صفات و ویژگیهای آن حضرت را، آن هم به صورت محوری برشمارم و بس.

علی(ع):

1.       نورش قبل از خلقت آدم ابوالبشر خلق شده بود^[1] ؛

2.       نامش را در ،آسمانها ، علی(ع) نهاده بودند^[2] ؛

3.       تنها مولود کعبه در عالم بشریت بود ؛

4.       نزد پیامبر خدا(ص) تربیت شد^[3] ؛

5.       اول مسلمان بود^[4] ؛

6.       چون هارون بود برای رسول‌الله(ص)^[5] ؛

7.       از آل عبا بود^[6] ؛

8.       باب شهر علم بود^[7] ؛

9.       او با حق و حق با او بود^[8] ؛

10.   امیرالمؤمنین بود^[9] ؛

11.   صدیق و فاروق بود^[10] ؛

12.   آقای زاهدان روزگار بود^[11] ؛

13.   شدیدالسیاسه بود ؛

14.   همای رحمت و آیت خدا بود^[12] ؛

15.   شرافت نسبی داشت^[13] ؛

16.   خیبرشکن بود ؛^[14]

17.   سرچشمه علم فقه بود^[15] ؛

18.   از مردان بزرگ تاریخ انسانیت است که مفهوم و نظریه عدالت هستی و جهان را پایه‌ریزی کرد^[16] ؛

19.   وصی پیامبر(ص) بود^[17] ؛

20.   اولین شهید محراب بود؛

21.   ... .

آری؛ این گونه بود که علی(ع) وصی رسول‌الله(ص) و جانشین وی شد تا پس از رحلت حضرتش خورشید ولایت و هدایت از طریق سلاله پاک آن حضرت بر سپهر بشریت بتابد و باب هدایت بشر الی‌الابد باز باشد و استمرار دین خدا تضمین.

والسلام

دهه امامت و ولایت بر همه مسلمانان مبارک باد

پا‌نوشت :

به نام "پیونددهنده دل‌ها"

کاغذ و قلم برداشتم تا در باره یک "واقعه آسمانی" که در زمین به وقوع پیوسته است یادداشتی بنگارم ، واقعه‌ای که دو انسان کامل موضوع آن بوده‌اند ؛ یکی را تاریخ با ده‌ها خصیصه و ویژگی می‌شناسد از جمله :

1 – صدیق و فاروق ؛

2 – سبقت الی‌الایمان ؛

3 – شجاع و مجاهد ؛

4 – سخی و زاهد ؛

5 – دارای شرافت نسبی ؛

6 – شدیدالسیاسه ؛

7 – سرچشمه ریشه و پایه علم فقه که هر فقیهی جیره‌خوار او بوده است ؛

8 - ... ؛

و آن دیگری نیز با خصایص و ویژگی‌های بسیار از جمله :

1 – اگر او نبود ، پدرش خلق نمی‌شد ؛

2 – مادرِ پدر بود ؛

3 – کوثرِ پدر بود ؛

4 – شوهرش دروازه شهر علم بود ؛

و ... ؛

و بالاخره به مطلبی از نویسنده مشهور مسیحی رسیدم که گفته است : "من تاکنون شش جلد کتاب در این‌باره]زوج[ نوشته‌ام و با این حال احساس می‌کنم که به حقیقتِ آن حضرت دست نیافته ‌و نتوانسته‌ام هر آنچه را که می‌خواهم در مورد آن حضرت بگویم و جمع کنم، پس این‌که بخواهم آن‌ها را در این‌جا با دو یا سه جمله بیان کنم کاری دشوار است."

این بود که قلم برنهادم و از خود شرم کردم که ... ؟!

دوازده مرداد مصادف با اول ذی الحجه، سالروز ازدواج آسمانی فرشته الهی که برای مادری پدرش که پدر او را "پاره تن" خویش نامید با "اول مؤمن" و "وزیر بهانه خلقت عالم" ،بر زمینیان و آسمانیان مبارک باد. 

بسم‌الله المنتقم

وقتی هند(همسر ابوسفیان) در سال سوم هجرت – در جنگ احد – سینه حمزه سیدالشهداء(عموی پیامبر(ص)) را شکافت تا با خوردن جگر آن شهید اوج تنفر خود را از اسلام نشان دهد ، شاید انتظار داشت که کم‌تر  از نیم قرن بعد جنازه نوه بزرگ رسول خدا حضرت امام حسن مجتبی(ع) را در مدینه تیرباران کنند؛ اما شاید احتمال نمی‌داد رفتار وحشیانه وی در تاریخ تکرار شود و بیایند کسانی که به دستور عباسیان و آل سعود در قرن‌ها بعد به قبور مطهر همسر رسول‌الله(حضرت خدیجه سلام‌الله)  و عموی آن حضرت(ابوطالب) در مکه مکرمه و فرزندانش در مدینه و کربلا و سامراء و صحابی‌اش در سوریه اسائه ادب و بی‌حرمتی کنند؛ اما این اتفاق افتاد و تاریخ تکرار شد. شاید اینان فرزندان ناخلف آن جگرخوارند که وحشیگری در خونشان موج می‌زند و بی‌مهابا با حمله به قبور مطهر و شریف ائمه هدی(ع) و اولیاء آن حضرات در صدد انتقامگیری از رسول گرامی اسلام(ص) برآمده‌اند:

1 - با مراجعه به تاریخ به نظر می‌رسد بنیانگذار جسارت به قبور ائمه هدی علیهم‌السلام متوکل عباسی باشد که به دستور او طی بیست سال هفده بار قبر شریف حضرت امام حسین(ع) را تخریب کردند. این اتفاق وحشیانه که منجر به شکافتن قبر شریف آن حضرت و آب گرفتن و شخم زدن آن شد، در سالهای 237 و 247 هجری قمری رخ داده است.

2 - وهابیان در سال 1216 هجری قمری به کربلا حمله کردند . متجرین خشک‌مغز وهابی در این تهاجم که ده سال ادامه ‏داشت؛ شهر را غارت ، مردم را قتل عام و قبر مطهر حضرت امام حسین(ع) را خراب کردند.   

یک بار هم‏ "امیر مسعود" در سال 1225 هـ .ق با سپاهى متشکل از 20 هزار جنگجوى وهابى به نجف و از آنجا به کربلا تاختند.

3 - وهابیان در سال 1221 هجری قمری بخشی از بناهای قبرستان بقیع را ویران نمودند و سپس با تکمیل سلطه خود بر حجاز در سال‌های 1343 و  1344هـ .ق نه تنها در مدینه، بلکه در هرجا گنبد و بارگاه و زیارتگاهی بود، به ویرانی آن اقدام کردند.

مهاجمان مسلح طی یک سال به تخریب آثاری چون قبر عبدالله ابن عباس، ابوطالب و حضرت خدیجه رحمه‌الله علیهما و زادگاه پیامبراسلام(ص) و فاطمه زهرا(س) در مکه و قبه و قبور موجود در قبرستان بقیع و هم چنین مسجد و قبر حضرت حمزه سیدالشهداء در احد پرداختند.

آنان هیچ قبر و ضریحی را استثنا نکرده‌اند، بلکه قبر پیامبر(ص) از آن جهت که بیشتر مورد احترام و علاقه مردم است، از دیدگاه آنها و از نظر دلایل وهابیان، اولی به خرابی بوده و هست و در حال حاضر نیز اگر ملاحظات سیاسی مانع نشود، حتماً قبر پیامبر(ص) را نیز ویران می‌کنند!

4 – در عصر حاضر نیز، حکومت بعثى عراق براى در هم کوبیدن حرکت انقلابى شیعیان در سال 1370 هجری شمسی با انواع سلاح‎ها مردم را در نجف و کربلا به خاک و خون ‏کشید و با توپخانه، گنبد و بارگاه امام حسین‏(علیه‎السلام) را مورد هجوم قرار داد

وهابیان در عصر حاضر نیز در سالهای 1383 و 1386 هجری شمسی دو مرحله حرمین عسگریین را مورد هجوم وحشیانه خود قرار دادند. تروریستهای وهابی ابتدا گنبد و بعد مناره‌ها و سرداب غیبت امام زمان(عج) منفجر کردند که به فروریختن آنها منجر شد.

5 – در آخرین اقدام وحشیانه نیز نووهابیان با تخریب قبر شریف حجر بن عدی - صحابی پیامبر اعظم(ص) و یار حضرت امام علی(ع) – در سوریه و تخریب ده‌ها مسجد و کلیسا در عذاق و شام، تحجر و خشک‌مغزی خود را به اثبات رساندند.

در پیامرسان سروش basiyrat@

منابع

1.       پیشینه و عقاید وهابیت

2.       دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(www.farsi.Khamenei.ir)

3.       نرم‌افزار گنجینه روایات ، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی به نقل از زندگانی حضرت امام حسین(ع) ، محمدجواد نجفی

4.       منابع خبری در فضای مجازی

نامردان مکتب تحجر و جهالت که مروج دین افیونی[1] مبتنی بر جبرگرایی مطلق بودند مردی را تکفیر و در محراب عبادت کردند که:

·        آن‌قدر برای او فضیلت ذکر کرده‌اند که زمین و آسمان را پر کرده است؛[2]

·   هرگاه جایگاه و حقیقت خویش را برای مردم آشکار کند، در برابر او به سجده خواهند افتاد؛[3]

·        نمی‌توان او را که هر چه خوبی هست مال او است، دوست نداشت؛[4]

·        بابِ شهر علم بود و با روح کلی، پیوند تام داشت؛[5]

·        مردم عرب درکش نکردند، ایرانیها او را گرانبها تشخیص دادند؛[6]

·        سرپرست حقیقی و مربی الهی بود؛[7]

و پیامبر اعظم(ص) در وصف این انسان کامل فرمود: دروغ می‌گوید کسی که گمان می‌برد مرا دوست دارد؛ ولی با علی(ع) دشمن است.

شهادت آن انسان کامل بر همه مردمان عالم تسلیت باد

روایت شده است که عمرو بن عاص به معاویه گفت: حسن بن على[1] مردى‏ است با حیا و هنگامى که بر فراز منبر برود و مردم با تندى به او نگاه کنند، خجل گردیده و کلامش را قطع می‌کند. پس اجازه بده او به منبر برود. معاویه، خطاب به امام حسن- علیه السّلام- گفت: اى ابا محمّد! برو منبر و ما را موعظه کن.

حضرت، منبر رفت و حمد و ثناى خداى را به جا آورد و بر جدّش درود فرستاد و سپس فرمود: اى مردم! هر کس مرا شناخته که شناخته و هر کس مرا نمی‌ى‏شناسد پس بداند که من حسن فرزند على، فرزند بانوى زنان عالم فاطمه دختر رسول خدا، فرزند رسول خدا، فرزند نبى خدا، فرزند سراج منیر، فرزند بشیر نذیر، فرزند رحمة للعالمین، فرزند کسى که بر جنّ و انس بر انگیخته شده، فرزند بهترین مردمان بعد از رسول خدا، فرزند صاحب فضائل، فرزند صاحب معجزات و دلایل، فرزند امیر مؤمنان هستم. و من کسى هستم که از حقّم باز داشته شده‏‌ام. من و برادرم، دو آقاى جوانان اهل بهشت هستیم و من زاده رکن و مقامم و من زاده مکّه و مِنى، مشعر و عرفاتم.

معاویه، خشمگین شد و گفت: این مطالب را رها کن و در توصیف خرما سخن بگو! حضرت فرمود: باد آن را بارور می‌کند و گرما می‌رساندش و سرماى شب، آن را مرغوب مى‏‌کند. سپس به کلام سابقش برگشته و فرمود: من زاده شفیع و مطاعم، من فرزند کسى هستم که ملائکه در کنار او جنگ کرده‏‌اند. من پسر کسى هستم که قریش در مقابل او سر فرود آوردند. و من پسر امام مردم و زاده رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- هستم.

در این هنگام، معاویه از آشوب مردم ترسید و گفت: اى ابا محمّد! بس است! از منبر پایین بیا، آنچه بیان کردى براى ما کافى است.

آن گاه حضرت از منبر پایین آمد. معاویه گفت: گمان کردم مى‏خواهى خلیفه شوى، تو را چه به خلافت!!! امام فرمود: خلیفه، کسى است که عمل به کتاب خدا و سنّت پیامبرش نماید، نه کسى که ظلم کند و تعطیل سنّت پیامبر نماید و دنیا را پدر و مادر خویش گیرد.(جلوه‏‌هاى اعجاز معصومین علیهم السلام، صص 188 و 189)

پانزدهم رمضان سال‌روز میلاد کریم اهل بیت، امام حسن(ع) مبارک باد

بانوی ثروتمند مکه به پیشنهاد ابوطالب، غلامش "میسره" و همه مال‌التجاره را در اختیار "محمد امین" قرار داد تا به تجارت بپردازد. کاروان بازگشت و میسره از جلوه‌های سفر با محمد امین برای خدیجه گفت. ابوطالب بانوی ثروتمند مکه را برای بردرزاده‌اش خواستگاری کرد و خطبه عقدشان را جاری ساخت.[1] از آن پس خدیجه انیس مونس "محمد امین" گردید و چون محمد به رسالت خدا برگزیده شد، ساعاتی بعد اولین ایمان‌آورنده به دینش شد و همه داشته‌هایش را در آن راه بخشید.

خدیجه مادر امت و "ام‌المؤمنین" بود و رسول‌الله(ص) در حیات آن فداکار، همسر دیگری برنگزید و چون درگذشت، ملول و محزون شد و بسیار یاد او می‌کرد[2]. وصف ام‌المؤمنین خدیجه(س) در این مقال نگنجد، لاجرم به اشارتی بسنده می‌شود و ... .

1.       اول مسلمان

روایت است که پیغمبر(ص) روز دوشنبه مبعوث گردید و خدیجه در همان روز مسلمان شد و على (ع) در روز سه‏شنبه،...^[3] و نیز از انس بن مالک است که پیغمبر(ص) روز دوشنبه مبعوث شد و خدیجه در پایان همان روز مسلمان شد و على (ع) در روز سه‏شنبه.^[4]

2.       صاحب فضل و قدر

فضل او مورد اتفاق است و قدرش مورد تردید نیست و او نخست کس است که به رسول خدا(ص) ایمان آورده و همه مالش را در راه آن حضرت خرج کرده و پیغمبر(ص) بسیار یاد او می‌کرد و او را می‌ستود و می‌فرمود: هیچ مالى چون مال او به من سود نبخشید و خدایش از او فرزندى‏ گرامى به وى روزى کرد و تا خدیجه زنده بود آن حضرت به احترام او زن دیگرى نگرفت.^[5]

3.       جایگاه حضرت خدیجه در بهشت‏

امام صادق(ع) فرمود: وقتى که خدیجه وفات کرد، حضرت‏ فاطمه(س) خودش را به پیامبر مى‏چسباند و پیرامون او مى‏چرخید و مى‏گفت: بابا! مادرم کجاست؟ و پیامبر نیز پاسخى نمى‏داد. ولى پیوسته فاطمه(س) مى‏گفت: بابا! مادرم کجاست؟ و پیامبر نمى‏دانست در پاسخ او چه بگوید. ناگهان جبرئیل فرود آمد و گفت: خدایت دستور مى‏دهد که به فاطمه سلام برسانى و بگویى که مادرت در قصبه‏اى است که گره‌هایش از طلا و ستونش از یاقوت سرخ مى‏باشد و در کنار "آسیه" همسر فرعون و "مریم" دختر عمران قرار دارد. حضرت فاطمه(س) نیز در پاسخ گفت: "ان اللَّه هو السّلام و منه السّلام و الیه السّلام".^[6] پیامبر در باره او فرمود: "خیر نساء الجنّة خدیجة بنت خویلد" یعنی بهترین زنان بهشت خدیجه دختر خویلد است.^[7]

4.       از مائده آسمانی تناول می‌کرد

براى خدیجه مانند مریم مائده آسمانى نازل مى‏شد. چنان که بخارى در صحیح خود از ابوهریره روایت کرده است که جبرئیل بر پیامبر نازل شد و ظرفى از بهشت آورد که طعام و شراب بهشتى بود و گفت: اى رسول خدا این مائده مال خدیجه است از طرف پروردگارش و من، به او سلام برسان و به او مژده بده به یک قصرى در بهشت که در آنجا سر و صدا و مشقت نیست.^[8]

5.       وفات ام‌المؤمنین؛ مصیبت بزرگ پیامبر(ص)

خدیجه نخستین زنى بود که به پیامبر ایمان آورد و نماز خواند در اسلام از روایت اخبار و احادیث وحى و نبوت است، بسیارى از زنان اسلام از او نقل اخبار طلوع اسلام را نمودند خدیجه با بذل احساسات و عواطف و کمک مادى خود اسلام را یارى کرد. خدیجه با این صفات عالى در آسمان زن ستاره درخشانى شد و چشم همه زنان به وجود او روشن بود و به اعتراف تمام فرق اسلامى یک رکن پیشرفت اسلام بر دوش خدیجه بود و در اثر خدمت و فداکارى او پیغمبر توفیق حاصل کرد و به همین جهت به حق لقب "ام المؤمنین" به خود گرفت.

به روایت ابن اسعد از حکیم بن حزام خدیجه(س) در ماه رمضان سال دهم نبوت وقتی شست و پنج سال داشت، وفات کرد. پیامبر(ص) شخصا پیکر آن حضرت را در "حجون" قبرستان مکه "جنه المعلی" دفن کرد.

این بود که درگذشت خدیجه براى پیامبر(ص) مصیبتى بزرگ بود زیرا خدیجه وزنه زندگى پیامبر خدا بود و به احترام او بسیارى به پیامبر احترام مى‏کردند، یا متعرض او نمى‏شدند ولى پس از او در مقام قتل او بر آمدند خدیجه به دست پیامبر به خاک سپرده شد و رسول خدا خود در قبر خدیجه رفت و در حق او دعا کرد و طلب مغفرت نمود و او را در "حجون" قبرستان مکه "جنة المعلى" دفن کرد.

خدیجه بهترین انیس پیغمبر(ص) و قوى‏ترین مددکار روز سختى بود او در شدائد و دشواریهاى اسلام موجب تسلى خاطر پیغمبر گردید و از بذل مال خود دریغ نمى‏داشت و با آن قدرت مالى و شهرت مقامى که داشت با زجر و تهدید و تبعید شوهر ساخت و لذا رسول خدا بسیار او را دوست مى‏داشت. عایشه مى‏گوید: هر وقت پیغمبر به یاد خدیجه مى‏افتاد ملول و محزون مى‏شد و براى او طلب مغفرت‏ مى‏کرد.[9]

بیست و ششم ادریبهشت مصادف با دهم رمضان، سالروز وفات ام‌المؤمنین حضرت خدیجه سلام‌الله علیها به محضر قائم آل محمد(ص) و مسلمان جهان تسلیت باد

منبع : نرم‌افزار گنجینه روایات، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی

پانوشت

ترمذى در صحیح خود از «عبد اللَّه» از پیامبر صلى اللَّه علیه و آله و سلّم نقل مى‏کند که فرمود: 

«لو لم یبق من الدّنیا الّا یوم لطول‏ اللَّه ذلک الیوم حتّى یبعث رجلا منّى او من اهل بیتى یواطى اسمه اسمى و اسم ابیه اسم ابى یملأ الارض قسطا و عدلا کما ملئت ظلما و جورا»

ترجمه: هر گاه به پایان دنیا فقط یک روز بماند خداوند این روز را به قدرى طولانى مى‏ کند، تا این که در این روز مردى که از فرزندان من بوده و نامش هم از نام من است بر مى‏ انگیزد و زمین را از عدل و داد پر مى‏ کند بعد از آنکه از ظلم و ستم پر شده باشد.(الطرائف/ترجمه داود إلهامى؛ ص351)

نیمه شعبان، سالروز میلاد با سعادت امام زمان(عج) بر عموم مسمانان، به خصوص بر سربازان گمنام آن حضرت مبارک باد